مسافر

توی گلدان رزهای سفید حیاط مان، پیچک نیلوفر درآمده. اولش کوچک بود، به اندازه ی چند تا برگ. کم کم خودش را از لابه لای رزها رد کرد و پیچید و بالا آمد، تا رسید به بالاترین برگ رزها. حالا چند هفته است که رشد می کند، اما ساقه ظریفش همین طور بین زمین و هوا مانده. چیزی دور و برش نیست که بهش تکیه کند و بالاتر برود.

خدا را شکر که هرچند برای بزرگ شدن و به سوی نور رفتن، از آن پیچک هم ضعیف تر و شکننده ترم، اما عوضش به درختی تکیه دارم که شاخه هایش تا آخر آسمان می رسد.

* مصرعی از شعر مرحوم قیصر امین پور